Coraz trudniej powiedzieć, że zmiany klimatyczne to jakiś wymysł nawiedzonych szaleńców środowiskowych. Miłośnicy narciarstwa zaczynają rozmawiać o możliwym końcu biznesu narciarskiego w wielu niżej położonych częściach Alp, pod koniec kwietnia sadownicy ogrzewają ogniskami swoje kwitnące drzewa owocowe, a Dubaj zalewa niespotykana nawałnica opadów deszczu. Na początku kwietnia temperatury dochodziły do 28 stopni, a dzisiaj kolejny już raz, w końcówce miesiąca, solidnie popracowałem, zdrapując warstwę lodu z szyby samochodu. Chciałbym być dobrze rozumianym – nie jestem aktywistą klimatycznym, staram się po inżyniersku, w oparciu o fakty i liczby, patrzeć na cały problem i szukać możliwości minimalizowania zagrożeń. Dzisiaj już większość z nas godzi się z faktem, że działalność człowieka przyczynia się do zmian klimatycznych, nie przesądzając, jak duży jest udział tego czynnika „ludzkiego”. Jako osoba całe zawodowe życie wiążąca z cementem, któremu to przypisywany jest około 5-procentowy światowy „bagaż” wynikającym z emisji dwutlenku węgla, przyzwyczajony jestem do bardzo poważnego traktowania całej sprawy. Polska, a właściwie cała europejska branża cementowa traktuje problem bardzo serio. Mając świadomość, że cement i beton to prawdziwe fundamenty nowoczesnych, rozwijających się gospodarek, musimy możliwie szybko doprowadzić do neutralności emisyjnej (proszę nie mylić z „zeroemisyjnością”). Już cztery lata temu europejski przemysł cementowy zaprezentował Mapę Drogową, która pokazuje sposoby osiągania neutralności emisyjnej w roku 2050. Są to trudne i kosztowne zabiegi, które dają jednak szanse na utrzymanie produkcji klinkieru i cementu w Europie. 
Pamiętajmy, że „wyprowadzenie” cementu z Europy spowoduje konieczność jego sprowadzania z Afryki Północnej, Turcji, a może nawet z Chin. To chyba nie jest droga do obniżenia światowych emisji dwutlenku węgla!
Sprawę emisji CO2 sektora cementowego traktuję na tyle poważnie, że tegoroczne spotkanie prasowe SPC (obszerna relacja rozpoczyna to wydanie) w znaczącej części zostało poświęcone problemowi Carbon Capture and Storage (CCS), czyli wychwytywania CO2 z procesu produkcji klinkieru cementowego i następnie jego składowania w podziemnych utworach geologicznych. Już przed czterema laty europejska branża cementowa pokazała, że osiągnięcie celów klimatycznych, niezależnie od wszystkich zabiegów związanych z technologią produkcji cementu i betonu, będzie wymagało „wychwycenia” i składowania około 280 kilogramów CO2 na każdą tonę produkowanego cementu. Ten proces dzisiaj jest już technicznie opanowany i w Europie kilka projektów jest realizowanych pełnoskalowo (w tym Cementownia Kujawy). 
Nie zakładałem, że tak „rozpiszę się” na temat CO2 w przemyśle cementowym, ale może będzie to przydatne dla osób, które lubią inżynierskie wyzwania. Zamykając ten temat, stwierdzam, w oparciu o wiele dowodów, że „cement i beton nie są problemem w realizacji celów klimatycznych, a wręcz odwrotnie – przyczyniają się do złagodzenia skutków tych zmian”.
Tradycyjnie już w kilku tekstach nawiązujemy do tematyki dekarbonatyzacyjnej. Szczerze polecam ciekawy tekst dr. Piotra Góraka, który mierzy się z szacowaniem kategorii emisyjności betonów wykonanych na bazie różnych cementów. Profesor Grzegorz Bajorek przedstawia zaś, związane z tym podejściem, planowane zmiany w normach europejskich. Dzisiejszy tekst o budowie betonowej autostrady A2 nawiązuje do rzeczywistych możliwości wykorzystania cementów o mniejszym śladzie węglowym w budownictwie drogowym. Niewiele miejsca zostało na inne tematy, które poruszamy w tym arcyciekawym numerze.
Czy można bowiem przejść obojętnie obok ponad 220-metrowego budynku w Rzeszowie? Chyba nie. Myślę, że nikogo nie trzeba przekonywać o roli betonu w takiej konstrukcji, która chyba bardzo szybko stanie się prawdziwym symbolem tego prężnie rozwijającego się miasta. Znajdą Państwo u nas także teksty o betonie w liczącym sobie 1900 lat rzymskim Panteonie, czy też o XIX-wiecznym betonie w pochylniach Kanału Elbląskiego. 
Architektura betonowa dzisiaj na samym końcu wstępniaka. Młody architekt Łukasz Ligas słusznie twierdzi, że „małe miejscowości też potrzebują dobrych przestrzeni” i pokazuje swoje betonowe kino plenerowe w Suszcu jako dowód takiego podejścia. I perełka na koniec – Paweł Pięciak kolejny już raz pojawił się na budowie supernowoczesnego budynku jednorodzinnego w Krakowie. Tekst i zdjęcia przedstawiają dzieło wyjątkowe, zarówno co do formy, jak i innowacyjnych treści. W napięciu czekam na zakończenie tej niezwykłej inwestycji.
Wszystkim naszym Czytelnikom życzę miłej lektury.